işte geldik (V)

işte geldik (V)

halbuki bütün âşıklar yıllardır birikir bir kekemeliğin kenarında:

sevilmekten sevmek yeğdir

ağaçların nasıl gelmek istemediği o yerde o zamanda biz geldik

kırmızı trafik ışıklarına

yahu ben sanki hiç beyazlamasaydım daha mı?

bu olasılığı hiç söylemek istemezdim ama:

Nihâl!

bir de bu var

benim sana çıplak ve alelade bir duygu borcum mu var?

şu işsel adamların asansöre binince köşeye bucağa kaçıştığı ifadelerden

ben sana söyleyeyim mi Nihâl!

hepsi hepsi o an gelince tetiği çekmekte kararlı görünebilme

isteği

gerisi boş

yok birbirimize ne kadar sıkı sarıldığımızın muhasebesi,

yok öpüşürken senin gözlerin neden açık,

yok Ayşe bakkalın canı mıyımlar,

sonra bir baktım bir ip çözüldü inanmazsınız

o an dünyanın bütün alpaçinoları ve erkekleri nasıl acıdı

bilemezsin Nihâl!

senden aldım sana vurdum kendimi nasıl acıdı

bu bir

çünkü herşey geçiyor be Nihâl

bir an önce yapmalısın o teklifi, eteklerin ne kadar uzunsa o kadar koşmalısın mesela

şu teknenin fotoğrafını çekmelisin güneşli bir günü bir an önce içine çekmeli

yaşıyorum demelisin o ağacı görmelisin

en çok da çocuk yapmalısın kendine en az üç tane

çünkü hiçbir şey geçmiyor be Nihâl

bugünlerde hemen seviyorum

mesela yolun karşısından gelen bir kadını

yaklaşan adımlarla büyüyor aşkımız aşkımız derken

daha o başını çevirmeden ben onu terkediyorum

bu adam bu kadınla olur mu ya? —günaydın!

kadın başını çevirir —alçak!

halbuki sadece kendimi ürkütüyorum

merhaba seni seviyorum Nu ve elveda Ba

yoksa ben bir sinema çıkışında illegal yanaklı bir devrimci tarafından

öpülmeyecek miyim Nihâl?

bu akşam da üstüme kalmadan önce sarılınamayacak mıyım?

bir çırpınış gibi geçirdim İstanbul’u içimden

kalelere koşarken, saçlarımı uzatırken ve kalelere koşarken

iki bu

yabancılar ve kapıların kolları kilitleri

vardır ve artık sana söylemeliyim Nihâl

hepsi hepsi gökyüzüne yaklaşma isteği

birgün bu hayat bütün hep

böyle

bu çocuk hiç değişmeyecek

ve Heybeli Adadaki kilisenin bahçesindeki piç incir

ve Kumkapıdaki ermeni sarısı oteller bir de Yenikapıdaki çan kulesi

ve onun arkasındaki avluda buluşur bütün çöpten sevgililerim beni

yahu ben sana bir yerlerden kimi hatırlatmıyorum ki, ellerin gibi kocaman

sen de benim ruhumu ellemeseydin Nihâl, bir de bu var

benim sana kimseye açılmamış bir duygu borcum mu var?

anı koleksiyoncularının önünden hızla kaçırılmış

yeterince biriktirilmemiş belki de aksine azımsanmış

tam üzereydimler var, tam dünyayı düzeltecektimler var bunlar üç dört,

tam kendimi ifade edecektim bu beş, tam vapura yetişecektim altı bu,

bütün kelimeler dilimin ucundaydı var bu da beş sayılır

bu senin dediğin tam da teyakkuz bildirisi sayılır

ben size birşey söyleyeyim mi ben hiçbirinizi anneme söylemedim

kesin olan bir şey varsa: sevmiyoruz Nihâl!

sırf yanılan çıkmasın aşk bilmesin karanlığını diye oynuyoruz

sonra sıcak bir yağmuru başlatıyoruz

birbirimizden aşağılara, küçük sıcaklıklar akıtıyoruz

birbirimizden içerilere, merhaba seni seviyorum Hâl ve elveda Ni

bu yedi

tam da yürüyüşümü değiştirme zamanıydı

olmadığım yerlere doğru giden yürüyüşümü

nostalji nostrillerimden akarken

genetik kodlar bileklerimden akarken

kendime geçiyordum, kendimden geliyordum

mesela boş teneke kutular sürükleyerek peşimde

gelmiş geçmiş sana en büyük aşkım on beş dakika

inanmayın Nihâl, hepsi hepsi gökyüzüne yakalanma isteği

muhtemel bir yangına bulutlar, benzinler, ıslak kibritler biriktiriyorum

kestane şekerini kim sevmez,

alıyorum,

akvaryumlar, hafif kağıtlar, mobilyalar topluyorum, tüpler de

içerdeki odada herşeyi hızla kurutuyorum

sen de katılmasın büyük yangınlara Nihâl

mükemmel dış görünüşümün altında

bir hız büyütüyorum,

suya koşmadan kavuşmadan önce sana

ben seni en çok nerenden affettim Nihâl?

bu sekiz

akşam yumuşacık içine çekiyor insanları, nefes alır gibi

o zaman ben de pembe popolu bir aileye dönüşüyorum

dudakları parfüm, elleri kavrulmuş soğan kokan

sıfıra kadar bekleyip başlayan tüpleri sayıyorum

mükemmel dış görünüşümün altında

öpülesi bir prens bakışlarıyla kurbağayı oynuyorum

beni öp Nihâl bitir bekleyişleri

peki benim sana son ana kadar arkada saklanan bir bıçak borcum olsun

fincanla kahve taşıyan kız huzuruyla batırılan

Nihâl! iddia ediyorum hepiniz

önünüzden koşarak kaçmakta olan bir ölüme yetişmeye çalışıyorsunuz

ve birgün yetişiyorsunuz

yarım kâlplerle

içi su dolu kâlplerle

etrafınızda dönüyorsunuz ve kendinize boşalıyorsunuz

göğse tebeşirle çizilmiş bir kâlp resmi nasıl acır bilemezsiniz Nihâl

SİZ EY medenî cesaret uzmanları, anı koleksiyoncuları,

duygu ıstampacıları, nikah şahitleri, ve çay bahçesi

garsonları, ve taşkınlara tanıklık edenler, ve Hasan

Amca, ve karşıdan gelen vapurun bin beş yüz yolcusu,

sinemadan çıkan okunmuş suyla yıkanmış kalabalık,

postacılar ve merdivenden inenler: ölüm göğsümden gel beni!

EY neler oluyor Nihâl?

bu dokuz, yalan yaşıyoruz be Nihâl beyazlıyoruz

sen beni her ayrılışında gidip saçlarımı kısalttırıyorum ilk iş

yapacak başka hiçbir iş bulamayınca dünyayı düzeltiyorum

sırf senin kulağına gitsin diye

veya tırnaklarımı kesiyorum

boynunu hep açıkta bırakan sevgilimden öğrendim bu huyumu

peki peki benim sana öylesi duyulmamış bir aşk borcum olsun

oh olsun

on olsun

tüpler harekete geç!

yanılan çıkmasın aşk bilmesin karanlığını

bu gece beni kim oynuyor, ya siz

mükemmel dış görünüşümün altında

cesetler cesaretler planlıyorum

nişan tahtasının önünde kaza kurşunuyla vurulmalar

allahkabuletsinler aminler

veya göğsünde yanlış bir kâlp krizi

mükemmel hatalar küçük sıcaklıklar nasıl acır

Nihâl kendinize şimdi bir çay yapmalısınız

bir öpücüğü haketmek için çalışmalı

sahi siz kremlere inanır mıydınız Nihâl?

ne yani benim sana ŞimdiİmkânsızHayatım’lı bir evlilik borcum mu olsun

evet bugünlerde bir intihar mektubunun üslubu üzerine çalışıyorum

eski elbiselerinizi plastik kaplara değişiyorum

beni elimden başladınız bırakmaya Nihâl ama olsun

fotokopileri ailevî fotoğrafları seyrediyorum

ipleri aygaz tüplerini itişleri kakışları

sonra şehre kar yağıyor dahası iyilik güzellik

evet sen şimdi baharının otuzunda

sankilerle gibiler arasında bir yerdesin

keşkelere inanan göğsünle

bakma arkana onlara aldırma aslında hiç yürümedin

boğazında bir sızı var gibi yalnızca

belki bir yudum sudan belki rakıdan bir yudum

öpülesi bir sonbahar ayini gibi karşılamaya hazırlanıyorsun kendini

Bundan Sonra

üç

(yani anlıyorsunuz değil mi Nihâl HAYATIN GEÇMESİNİN YARATTIĞI ETKİLERE karşı üç)

Enis Akın
Edebiyat Eleştiri, Sayı 8, Bahar 1995