partizan

enis akın

yüce dağdan aşırayım,

gonül seni şaşırayım.

ğurbet ilge düşüreyim,

uslatayım, gönül, seni!

[bir kırgız türküsü]

öptüm, sendeledim sonra.

ben mi daha çaresizdim

bedenim mi ilerlemeli?

gece, aşk kırkılıyor.

bir dağın çatlak

kargaları karşısında: aşk

oysa konuşkanım bir gün.

bütün kelimeler

aynı yerden geliyor:

ayla ayın hayrunisa.

sus dağ sus ardım sus allah

aşkına vardım.

dağın üstüne evler yap ardım

boyumca vardım

şişaneden halice ben indirmedim mavnaları.

insan dur bilir mi?

insan dur bilmez

çünkü çok severler

tanrılar herkes monami

sevgi: azı iyidir.

kelimeleri ayırmayım geceden amin

her şeyi bir ara dağ tutan

gözüyle tanrının vardım

yaşamak için ölen insanlardı.

ölüm sus ardım amin.

yes, amin.

önümsüz ardım dağ

gidiyor bir hazırlıksız yakalanmadır yağmura.

ah-olmuş olan şeyler tüylenirler

-buna,

boynunu uzatıyorsun-

evet, binamazım çağım kadar

duramadığım

elimde sıcak bir çay

bırakama dağım.

sonra sen eteklerini bacaklarının arasına topladın ve

benzedin ki çıkaramadığım birine

öyle: uzaklara gidecek olan.

zaten durup

durup toplanırdın

üçlü koltukları

bir insanı esir eden şeyleri

üstünde yükseldiğim günleri-ahları

bir baktım vardın,

eteğinin üzerinden öptüm bacaklarını

-buna,

pırıl pırıl bir sancıyla yanıt verdin-

sanki ilk kez baktın

ardına, sanki son kez baktın ve

baktın anne memesinden uzakta büyümek

bakışlı bir oğlan gibi. bir sokağ kavgasından

ötekine yetiştirilen bir bıçak gibi. it gibi.

güneş, bakışlarını kaldırdı.

boynunda dün geceki ısırıkların izleri vardı.

dağ adamlarını gurbete çağırdı.

adamlar yürümekten yapılmışlardı.

başladın.

artık çok geç çünkü başladın.

ve bu bir aşk ve şimdi biz ıssızsak karşında

konuşamıyorum karşın dağ

hükmü altındayız telaşsız suların

her şey, herimiz

ve sen susunca anlıyorum

kolların boynuma dokunmaktan yapılmıştı.

insan uslanmaz mı amin.

hayat bir yanar dağ başlardı da olsa

olsa, sus ardım dağ dur

dağsa sus dur ardım

dağ dağ dağ olsaydım

dağsa sustur ardım

oysa ağdım ve bir korkunç ağlıyor dua

ardım dağ zannetmelerden yapılan bir çağ duy.

bir çağ kaç gündür sevgilim?

aşkı ayırmayım zandan, amin.

-başka bir şey bilmez tarih de-

dağılın, dağılın ben

ben dağ değilim

değilim dağılın ben bir dağ

değilim dağılın dağılın değilim.

yoksa,

yok sağ bu fenâlık geçecek birazdan.

boşluğum zonkluyor

bu yumuşak dağ bu

bir dursam bu dönmesi bu baş bu

çağ, ardım patlayacak birazdan, işte bu çok hoş ve

birazdan denize girmeye gelmiş bin çocuk

bin çocukla dolacak ortalık ve

ve onların mayolarında tuz lekeleri.

en sertler

en sert frene bastığında otobüs,

yere yıkılmak çünkü bunun içindi.

bütün hakikatler

denizde toplanır:

yani tuz lekeleri ve en sert g’ler

yapışır kâlbime birazdan

esir olurum ben de bir zamansızlığa.

ardımdan bir çığ düşecek birazdan

peşim sarsıntılar,

ardım adım kadar yakın bir delilik

bir dursam hemen esriyeceğim

birazdan hızla azalacak dikkatim.

kibrit sönecek,

kapaklan ardım

etimesgutta altın bir tespih dağılıyor

öptüm, yaralıyım.

birazdan

birazdağ haşin bir vedağ kopacak havada

tutamıyorum bu aşk dağırıyor

öptüğüm yerlerde tuz lekeleri bırakıyorum.

yıkılıyor ağzım, işte bu çok hoş

insan sevişiyor, parçalana parçalana.

yaşamasızlık ve ölüm arasında

bir kekik kokusunu izliyorum.

sevgilim, dağrım, tut

tut ellerimi beni aşağğa indir

çok yüksek korkuyorum ve seninim.

gerçek aşkın dudakları bisküvi kokar sabah

sabah ben

ben uçamam

uçamam ama

ama böyle

böyle gülüm

gülümserim.







enis akın