bütün kuşları

enis akın

yağmurun güm diye düştüğü gündü

bir tüyle

bütün kuşları ikiye bölüştürüyordu bir çocuk

kerevetleri

çardakları

ıslak avluları

avluya açılan pencereleri

avantaja bırakılan hatalı oynamaları

işte bir kol alçısına atılan imzalar

işte tozlu fotoğraflar

yağmur azalıyor galiba

hayır hayır

şu son birkaç damlada

mermerde ayakları çıplak geziyordu bir çocuk

sabırsız burkulmalar ve idrak

nasıl geceyle ve yakarak

ve kaçtıkça yaklaştılar bir şeye

bir sonsuzla adım alıyordu bir çocuk

galaksiler

samanyolu

geçin karşıya

sen kuşları takıma aldın

averajla kaybetmeler geç bana

sana düştü esrarlı nargilelerin tütsüsü

mezarlıkların arasında edilen dansları ben aldım

al sen de apansız yakalan acılara

inanmadan gülümsemeler benim takıma

alnıma

ne iyi

leb demeden anladığımız leblebilerin biri sana biri bana

neydi

iyi

iyi bazen bir morluktur sabah

ellerinde aynalarda

kuşları bölüştürmeliydi çorapları ıslak bir çocuk

paylaştılar tatlı telaşları

oyuncak kamyonları

ev içi şiddet olayları

bir bayram sabahı

birkaç siyah beyaz negatif adamda kaldı

anne son ne zaman

baba sonsuz kaç

uyu yavrum vakit daha çok erken

ayakların çıplak taşa basma

bunlardan herkese yetecek kadar çok vardı

varmayı kadın aldı

kim çağırıyorsa

kaybediyorsa biri ona

yakılan kek öykülerini adam aldı

kendini kandıramamak da adama kaldı

şık bir anlamamakla beraber

ve kuş kanatları ve kuşku ve kuşlar kanadı

bütün bunlar adamda kaldı

adam bunlar oldu

kadın ortadan ayaklı masayı aldı

ve kuşları ikiye bölüştürme aletini

yok olanlar adamda

var olmayanlar kadında kaldı

soru işaretlerini de kadın aldı

kadın bunlar oldu

tuttu bu yağmur ayırdı bir sabahı

yanlış düşlenmiş bir gece yarısından

bütün kuşları aceleyle bölüştürüyordu bir çocuk

bütün sular şişelenmeden bütün sular şişelenmeden önce

iki ucu sivri bir bıçak var karnında

sarıl bana

bir an duraksa ve hızla sarıl duraksamadan

mermerde terliksiz gezen çocuklar adına

sarıl

son bir daha

bu son birkaç fırtınaya katılma öyküsünde

hiç bir cep telefonu çalmasın

kapıya bakma

bırak musluk açık kalsın

artık hiç bir çocuk aldırtılmasın

ancak bir çocuk bölüştürebilir bir yağmuru

batsın yağmura kapılmış ceviz kabukları

yapraklar da

yağmur da geceye gömülüyordu

başladı adam bir kadehe doldurulmuş yağmurun insan seslerini içmeye

bıçağın acıtmamasının acısını

bu bir yağmurdu neticede

herhangi kanallara akan

kan kaldırımdan kalkmadan

bütün yapraklar suya batmadan

bütün sular şişelenmeden önce

yokuşaşağı hızlara inanmış bir motosikletin ön tekerleği patlar gibi

herkes sessizken biri bir şarkıya girer gibi

tanrı memnuniyetle gülümser gibi

uzun bu bir hüzün

dedi adam

ve bu şiiri aldı

ancak büyük motosikletler öldürebilirdi bu ölümü çünkü

başka yol diyorum yok

kapıl yağmura

adam büyük motosikletlere inanmayı aldı

işte aynen böyle oldu

adam bu halleri oldu

kadın oldu

bir de gittiği yerlere inanmayı aldı

bir çocuk türkçe ağlar gibi

kadın öksürük şuruplarına inandı

seni öldürmeyip sarılmalı mıyım

sana sarılmayıp öldürmeli miyim

bunları aldı kadın

masanın üstüne koydu

masanın üzerindeki sonsuz bir iki sallandı durdu

yağmur durmadı

işte aynen böyle olmadı

kadın bu halleri olmadı

bütün kuşları ikiye bölüştürmeliydi bir çocuk

bütün sular şişelenmeden güneş her yeri aydınlatmadan önce

kuşlar

avuçlarına bir tahta hissini yerleştirip

dikkatle uzaklaşıyorlar

yağmur bir denizin saçlarını tarayışıdır

sanki okuyarak öğrendikleri bir suyla

ıslanıyorlar

tanrı ağır

ağır gülümsüyor

(öpünce geçmez'den 2003, om yay.)