bir gece seninle sınırı aştık

bir gece seninle sınırı aştık

bir gece seninle sınırını aştık

devletin, aklın ve edebin

bir dağ ateşi başında bir gece

serserileri kırıp peygamberler yaptık

elimde hançer, seninse şiirlerinden

başka birşey yoktu nefesinde.

yarın huzura çıkacaksın, sana sövecekler

aradan biri soracak: hiç mi ihanet kalmadı karnında?

yarın ağzında yedi yaşlı adamın

yedi bin yıldan kalma bir kandil,

yarın çağlayanları andıran sesler

konuşulacak sana.

göğsündaral,

madan hançerentutul,

madan yereboşbirçuvalgibiyığıl,

madan öncedur

bir gece sınırı aş –benimle– tın

rasgele bir kutsal kitaptan rasgele bir sayfa

açtın. insan sorarsa diye kendine:

incil meleklerin öğle yemeği midir?

kara kağıtları al

ve mutlaka bir yerlerde sakladığın

ıslak bir kibrit de olmalı

bunun bir yerinde.

ateşe yüzünü dön,

dün şeytanlara ver kulak,

din ölümün buhurdanını yeryüzüne atmasını bekle,

din işte bunlar şairliğini ve ahmaklığını ispatlar.

bir bu gece mi seninle sanki sınırı aştım.

ölürken adamdan sayıldım

yarın bana sövecekler, kürdili hicazkar bir dille

sonra sahne aldıktan sonra sen ve ben

ölümü andıran ve arkandan aşkı adına ölmüş

olanlardan başka kimse kalmayacak baka ve şimşekler

başlamayacak ve zelzele ve 7 melek ve yeddi eminler ve ellerinde

7 borazan, bunların hiçbiri yok, hiç ve biri, yok, olmayacak.

çünkü ne şairsin ne de hançerler çektin 35 kişiye birden

yalan ne ayaklarını şarapla yıkadığın.

sana azgınlar uydular,

ve de kendi kanınla.

ne şairsin her vadide şaşkın dolaşan,

ne de seni sevenlerin kötülüğü seni kötü kıldı,

insanlara yalan devrimler vaadettin

uzun yoldan geldin ya da bir an öyle sandın

ve bir gece benimle sınırını aştın

arabistanın, coca-colanın ve aşkın.

artık tek arzun ulusunun seni iyi bilmesi

ve apaçık kürtçe bir dille.

orda, bir kölenin, bir öfkenin ve bir saz semaiinin kesiştiği yerde.

sen bir kelimesin, orda toy oğlanların bacaklarını tıraşladığı

her şeyin bir ses tonuna evrildiği

yırtılan bayrakların yaraları sarmaya yeltendiği, hayır, orada.

dünya atlasının boşluklarına yazılan şiirlerden başka,

taşla her şeyin birleştiği, o yerde, o, sende, o, saçlarında, o uzaklıkta,

ve o, yakası, rüzgârda, o, beyaz, gömleğin,

de, ve, o, göğsünden, uçan, o, aksak, kelimeler, var ya.

hani kırdığımız peygamberler var, ya işte sen hecelerdesin.

ve kerbela dedikleri senin konuştukça azalan harflerin.

işte sen ne zaman bir şehri akarsularından mularından sevsen

ya da şişhane yokuşunun başında kendini suçlasan, yapma kol saatlerimiz durabilir

tabancasını çekmiş trafik polisleri, işte sen ne zaman kendini bir susuzluğa

filan kaptırsan, sıradağlardan bir ülke filan kalksan yapmaya.

arkandan yaşlı krallar ağlayabilir, eski açlıklar akla gelebilir,

alt kattan birileri bağırabilir: atlasana lan atla atla atları at.

yapmaktan yapılmıştı seninki de bir hayat.

yarın huzura çıkacaksın, söylemiştim, sana sövecekler.

ses tellerinden bir milleti millet yapan sözler almaya

ağlayacağız ve küfredilecek sana, böyle eğitilir şair.

yarın ölüm getirilecek sana,

bizi biz yapan sözleri almaya ağzından

gümüş bir tepside. hayatın belki biraz eğri duracak, ama sakın inanma,

ölmeye, yarın da mutlaka bir gün dün olacak

ama bu gece seninle sınırı mınırı aşmadık, bırak yalanı

öyle gözlerimiz ateşe zincirli.

önünde sahra çölleri senin,

benimse sırtımda yıllardan beri peşimi bırakmayan bir ürperti.

artık uyu, yarın sabah atlar uyanmadan

şişhanede bir apartman karanlığına bir borazan düşmeyecek

bütün sakinlikler yok olmayacak tangırtılarla, inan

kimse sıçrayarak, uyan, mayacak, gömleğinden başka senin.

enis akın